جشنواره‌ها، بستری مناسب برای کسب دانشی هستند که در کتاب‌ها نمی‌توان یافت

شما به‌عنوان یکی از چهره‌های موفق و شناخته شده‌ای که در حیطه‌ی اجرای تلویزیونی فعالیت داشته‌اید، فضای فعلی اجرا در تلویزیون و یا حتی شبکه نمایش خانگی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ آیا این دو مدیوم (تلویزیون و شبکه نمایش خانگی) توانسته‌اند مجری یا سبک اجرای جدیدی را به مخاطب عرضه کنند؟

 -من فکر می‌کنم که فضای تلویزیون و نمایش خانگی در عرصه‌ی اجرا، بازده و خروجی مناسبی در طول این چند سال اخیر نداشته. در واقع چند الگو و چند نمونه وجود دارند که همه‌ی مجری‌هایی که به تازگی وارد این عرصه می‌شوند سعی می‌کنند شبیه آن‌ها بشوند. حقیقتش رو بخواهید من تا حدود خیلی زیادی با این مخالفم و معتقدم که هر مجری‌ای، هرکسی که میزبان یک برنامه تلویزیونی هست، باید بتواند جنس خودش را پیدا کند، دایره وازگان خودش را، نوع نگاهش به مسائل مختلف را، و شیوه‌ی برخورد کردنش با مهمان‌ها را؛ و همه‌ی این‌ها از زیست آن آدم برمی‌آد. نه اینکه آن آدم وام‌دار زیست دیگران باشد.

 

درصد قابل توجهی از مخاطبان جشنواره ملی گویندگی مولانا نسل جوان هستند. اگر بخواهید با یک چراغ، یک توصیه یا پیشنهادی به علاقه‌مندان حوزه‌ی اجرا داشته باشید چیست؟ از نظر شما نسل جدید و جوان علاقمند به این حیطه، چه نقاط قوت و ضعفی دارند؟
 

راستش را بخواهید من خودم در این عرصه شاگردم. اما یک تجربیاتی به دست آورده‌ام. من فکر می‌کنم که کسی که بناست اجرا کند، لازم است یک اقیانوس باشد به عمق پنج سانت. لازم است که در مورد هر پدیده‌ای چیزهایی بداند. و حالا اگر لازم شد به صورت تخصصی در مورد یک موضوع بحث کند یا سوال بپرسد یا جواب بدهد یا مناظره کند یا بحث رو پیش ببرد، حتی مجادله کند، لازمه که به طور مشخص برود سراغ آن موضوع و خیلی جدی و عمیق درموردش مطالعه کند. به گمانم این مهم‌ترین ویژگی‌ای است که  یک مجری می‌تواند داشته باشد. اما گرفتاری این روزگار این است که دیتا، اطلاعاتِ خامِ پردازش نشده، به راحتی در دسترس همگان است. شما با گوگل کردن، با یک چرخ زدن در اینترنت، به راحتی می‌توانید به مجموعه‌ای از اطلاعات دست پیدا کنید. اما این اطلاعات خودشان رو سواد جازده‌اند. سواد، داشتن این اطلاعات و در دسترس بودنِ این اطلاعات نیست. سواد توانایی تحلیل و به دست آوردن خروجی مناسب از این اطلاعاته. این چیزی‌ست که می‌توانم بگویم.

 

دومین جشنواره ملی گویندگی، اجرا و سخنوری مولانا، مفتخر به حضور جنابعالی در بخش آموزشی و داوری این رویداد است. نگاه شما نسبت به جشنواره مولانا به چه صورت است؟ به نظر شما ضرورت وجود رویدادهایی نظیر جشنواره مولانا در حوزه‌ی صدا و اجرا چیست؟
 

این باعث افتخار من است که در خدمت جشنواره‌ی ملی گویندگی مولانا هستم. واقعیتش این است که اجرا، یک گونه‌ای از هنرهای نمایشی -اگر به حساب بیاید- هست که مجموعه‌ای‌ست از داشته‌های مجری، از فن بیان‌ اش، از میمیکش، از ایست‌اش، از حضورش روی صحنه یا جلوی دوربین و هر آنچه که به این حرفه مربوط می‌شود؛ به‌نظرم بخشی از آن در کتاب‌ها ، قابل مطالعه، قابل تعلیم و آموزش است. اما بخش زیادی از آن با تجربه به‌دست می‌آید. این تجربیات با درمیان گذاشتن‌شان با هم حاصل می‌شود برای هنرجوها. یعنی باید آدم‌هایی که تجربه دارند، مدتی رو در این حرفه پشت‌سر گذاشته‌اند، از جزئیاتش از چیزهایی که در کتاب‌ها ننوشته، چیزهایی که اساسا نمی‌شود که در کتاب‌ها خواند، آن‌چیز‌ها رو به هنرجوها باید آموزش بدهند و این‌شکل جشنواره‌ها، این‌شکل کارگاه‌ها به نظرم از این حیث غنیمت هستند. این‌که تجربیات منتقل می‌شوند. چیزهایی به هنرجوها منتقل می‌شوند که راستش در هیچ کتابی نوشته نشده‌است. درواقع نتیجه‌ی سال‌ها مرارت، زحمت و کار کردن در این حرفه است که در اختیار معلمان این عرصه است و می‌تواند در اختیار شاگردها قرار بگیرد. شما با خواندن کتاب نجار خوبی نمی‌شوید، شما باید حتما اره و چکش دست بگیرید، باید دو سه بار خرابش بکنید تا بتوانید دفعه‌ی سوم آبادش بکنید. یک نجار خوب احتمالا یک شاگردنجار خوب بوده. امیدوارم توانسته باشم منظورم را خوب برسانم.

(پایان مصاحبه)

 

دومین جشنواره ملی گویندگی، سخنوری و اجرا مولانا، با حضور چهره‌هایی نظیر محمدرضا علیمردانی، امیرعلی نبویان، محمد بحرانی، پیمان طالبی، علیرضا عسکرزاده، مژده لواسانی و سعید شیخ‌زاده، در تابستان و پاییز ۱۴۰۲ برگزار خواهد شد.